Şu İstanbul'a geldiğim son 5 gündür içimi derin bir korku kaplamaya başladı. Çok mutlu hatırlamadığım lise anılarım tekrardan yaşanacak gibi hissediyorum.Bu bir kuruntu diyerek teselli ediyorum kendimi ama eski bene o kadar çok benziyorum ki şu son dönem. Mesela eskisi gibi giyiniyorum, bol bol gömlek giyiyorum, şık görünmek hoşuma gidiyor o dönemlerdeki gibi.O dönemdeki saç kesimimi kullanıyorum. Lisedeki yattığım yataktayım, odadayım. Evin kokusu bile beni o döneme götürüyor her dakika. Lisedeyken kullandığım parfümüm var üstümde. Bu kokunun özdeşleştiği anılar, kişiler var o döneme dair. Ve korkuyorum çok korkuyorum. Ya aynı şeyler yeniden yaşanırsa diye.
Lisenin son 1,5 yılı adeta eziyetti benim için. Hayatımın en mutlu dönemi dediğim zamanda en dibi görmüş, 17 yaşımda evden ayrılıp yurda çıkmış, Kadıköy'de tek başıma yaşamaya başlamış, mücadelemi tek başıma vermiştim. O yaşta ne kadar korktuğumu, güçsüz ve yorgun hissettiğimi ama dimdik ayakta durmak için de o son enerjimi nasıl kullandığımı dünmüş gibi hatırlıyorum. 5 yıl öncesi hala bana ölesiye bir acı verebilirken tekrar aynı şeyleri yaşamayı hayal bile edemiyorum.
İki gün önce Kadıköy'deyken hava kararınca bir an yurda geri dönmem gerekiyormuş gibi hissedip ölesiye korktum. Ellerim buz gibi oldu, tutacak bir el aradım ama yoktu. Kendim yine kendimi teselli ettim oracıkta, geçti bitti sen burada o hayatı yaşamıyorsun diyerek.
Bilmiyorum çok ama çok korkuyorum, yüreğimin ortasında kocaman bir sıkıntı var.
Her şeyin iyi geçmesi, bitmesi tek dileğim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder