Söylemek istediğim o kadar çok şey var ki içimde...
Uzun zamandır nefret ediyorum yaşadığım ülkeden. Midem kaldırmıyor olanları, yaşananları... Apaçık yapılan yolsuzluklar var mesela. Ki bu yaşananların en küçüğü. Para, kul hakkı bu konulara girmiyorum. Alenen ortada olan tecavüzler var ve bu noktada başlıyorum zaten delirmeye. Küçücük kız, erkek çocukları tek tek ya da topluca tacize, tecavüze uğruyor ve kimsenin umrunda değil. Cezalar yok ya da yetersiz, araştırma soruşturma desen hak getire... Her hafta şehit haberleri duyuyoruz bizim insanımız ölüyor. Sözde tüm Türkiye acı çekiyor ama iki gün sonra yeni şehit için paylaşımlar yapılıp sonra kıyafet, gezi fotoları beğenilmeye, yemek, selfie fotoğrafları paylaşılmaya devam ediliyor. Ülkemizde bombalar patlıyor, canlı bombalar. Geçen yıldan bu yana 10 tane patlama, 23 tane saldırı var. İnsanlar, masum canlar ölüyor ve kimse ama kimse almıyor sorumluluğu, ya da ben koruyamadım diyemiyor bu canları. Bu ülkeyi ne hale getirdiniz? Ne oldu benim 90'larda büyüdüğüm ülkeme?..
90'lar demişken ne güzeldi benim çocukluğumdaki çocuklar... Doyasıya oynardık bahçelerde, İstanbul sokaklarında. Oyunlarımız da ya koşuşturmacalı ya ip atlamalı ya da yakar topluydu. Bugüne bakıyorum bide. Yan apartmandaki çocuk arkadaşını dövüyor ve bağırıyor "ALLAHU EKBER DİYECEKSİN ULAN!". Bu çocuk toplasan 10 yaşında. Siz nasıl bir nesil yetiştiriyorsunuz Allah aşkına??
Şu iki gündür elimi ayağımı titreten Atatürk Havalimanı saldırısı var bide. Gece bir anda telefona sarılışım var size anlatamam. Arıyorum dayımı yanıt yok, aklım çıkacak gibi oluyor. Annemi arıyorum sonra, sesim titreyerek "Anne havalimanında saldırı olmuş, dayımın uçuşu var mıydı, ne olur yok de..." diyorum. Annem de panikle ulaşmaya çalışıyor. Dayımın bir gün önce uçuşu olduğunu öğreniyoruz yengemden, şükürler olsun ki yurt dışındaymış..
Ben onun iyi olduğunu öğrenmek için geçirdiğim 20 dakikada aklımı yitirdim resmen. Benim babam ben 8 yaşımdayken vefat etti, dayım yaptı bir babanın yapması gereken her şeyi bana. Ben ikinci baba yerine dayımı koydum; ve o gece ikinci babamı da kaybettim sandım. Bunun nasıl bir acı olduğunu kim nasıl anlar?
Canım çok acıyor, hem de çok. Her gün yeni bir haberle boğuluyorum, her gün acı var, her gün şerefsizlik var bu ülkede. Güzel yürekli insanlar ya ölüyor ya da başkalarının haklarını savundukları için linç ediliyor, terörist ilan ediliyor. Nasıl bir b*k çukuruna dönüştük benim cidden aklım almıyor...
